en vacances

     One night in Ibiza. Pamiętam tą piosenkę bardzo dobrze. Mogłabym nawet teraz po tylu latach ją zaśpiewać. Odwiedziłam Ibizę. Było świetnie. Pamiętam jak wczoraj. Przystojniacy, słońce i imprezy do białego rana. Ta piosenka hulała po wszystkich dyskotekach na wyspie. A najbardziej w pamięci utkwił mi jeden tydzień z mojego dwumiesięcznego pobytu tam.

   Zaczęło się pod koniec lipca. Ubrana w krótkie spodenki i top na ramiączkach wybierałam się na dyskotekę. Bardzo lubiłam chodzić na imprezy. Wydawało mi się, że wszystko dla człowieka. Tamtej nocy świetnie się bawiłam. W pewnym momencie poczułam, jak czyjeś ręce oplatają moją talię. Uśmiechnęłam się. Tańczenie z partnerem też sprawiało mi wiele frajdy. Odwróciłam się, by spojrzeć w twarz temu mężczyźnie. I to uczucie, że skądś go znałam.

   Odpędziłam od siebie te myśli. Zaczęłam się wyginać w rytm przeboju. Po chwili wyszłam z pomieszczenia i skierowałam się na plażę. Lubiłam wieczorami patrzeć na rozgwieżdżone niebo i słuchać szumu fal. Nie, nie byłam romantyczką. Po prostu odstresowywało mnie to. Czyjeś kroki. Odwróciłam się. To on.  Partner od tańca.
 - Często tu przesiadujesz? - spytał, kucając obok mnie.
 - Codziennie - odparłam, nie odrywając wzroku od morskich fal. - A ty tutaj przyszedłeś okazyjnie czy również lubisz siedzieć i patrzeć na morze?
 - Przyszedłem sobie przemyśleć kilka spraw.
 - Nie myśl, człowieku - uśmiechnęłam się. - Są wakacje, jesteś na pięknej wyspie, niedaleko masz dyskotekę. Wiele dziewczyn zauważyło, że jesteś przystojny. Działaj.
 - A ty kto? Pani Złota Rada?
 - Nie, Kinga - wyciągnęłam rękę.
 - Michał - uścisnął moją dłoń z uśmiechem.

   Usiadł obok mnie. I tak patrzyliśmy w gwiazdy nieświadomi tego, co stanie się w najbliższych dniach.

   Następnego wieczoru również udałam się do dyskoteki. Standard. One night... Po raz kolejny wyginałam się do tak dobrze znanej mi piosenki. I poczułam ręce na swojej talii. Odwróciłam się. Na widok partnera uśmiechnęłam się. Posłuchał. Od wczoraj wiedziałam, że wybierze zabawę. Tym razem jednak posuwa się trochę dalej niż wczoraj. muska moją szyję gorącym oddechem. W odpowiedzi moje ciało przeszywają dreszcze. Jeszcze trochę i się od niego uzależnię. Wiem, że nie istnieje coś takiego jak miłość od pierwszego wejrzenia czy coś w tym stylu. Ale on mnie od siebie już uzależnia. Nie wiem, dlaczego. Po prostu tak jest.

   Znów wyszłam. Znów skierowałam się nad morze. Po raz kolejny wpatrywałam się w falującą wodę. Pełnia. Księżyc rozświetlał noc. I znów on przyszedł za mną. Usiadł obok mnie, tym razem bliżej. Objął mnie rękami.
 - Znów przyszedłeś myśleć?
 - Nie tym razem. Przyszedłem do ciebie.
 - Do mnie? Do mnie nikt nie przychodzi - uśmiechnęłam się smutno.

   Nie wiedziałam, dlaczego mu zaufałam. Po prostu wiedziałam, że jego obecność poprawia mój nastrój. Dzisiaj dowiedziałam się, że jest siatkarzem.

   Kilkanaście godzin później szłam w to samo miejsce. Już tam był. Obdarzył mnie przyjaznym uśmiechem. A ja postanowiłam go zaskoczyć.
 - Dobry wieczór, panie Łasko - zrobił zdziwioną minę.
 - Wiesz już?
 - Wiem. Włoski Polak? Oryginalnie. I już chyba wiem, nad czym myślałeś.
 - Tak? Ciekawe herezje wygłaszasz. Wątpię, żeby ktoś wiedział.
 - A mogę chociaż zgadnąć?
 - Tak. W sumie to możesz.
 - Klub, reprezentacja, kariera. Polska, Włochy. Kim bardziej się czujesz? I założę się, że do tego doszły jeszcze jakieś miłości?
 - Prawie trafiłaś.

   Po raz pierwszy od naszego pierwszego spotkania mnie pocałował. Zachłannie, aczkolwiek delikatnie. Zszokowana oddałam pocałunek. I to był mój błąd. Bo w tym momencie mnie od siebie uzależnił na amen. Zaplotłam ręce na jego szyi a on położył swoje na mojej talii. A w tle leciała już nasza one night in Ibiza.

   Czwarty dzień był deszczowy. Od rana padało. Nic tylko kap, kap, kap. Nawet imprezę odwołali. To akurat nie wiem, dlaczego... Spacerowałam sobie po parku, który nie był aż tak znów mokry.  Ktoś złapał mnie za rękę. Odwróciłam się. Michał.
 - Cześć, Włoski Polaku - uśmiechnęłam się.
 - Cześć.
 - Co cię tu sprowadza?
 - Jakoś tak - speszył się. - Nie mogłem usiedzieć...

   Przytuliłam go. I usłyszałam ten przebój. Znowu. One night in Ibiza.

   Dwa dni później siedziałam na plaży. Przyszedł. Znowu. Wtedy się z nim przespałam. I wtedy też mu to powiedziałam.
 - Michał? - spytałam, opierając się o jego nagi tors.
 - Słucham.
 - Co ty zrobiłeś? Znamy się pięć dni. A ty już mnie od siebie uzależniłeś.
 - Powiem ci coś. Ty, nie wiem, jak to zrobiłaś, ale pozwoliłaś mi zapomnieć o problemach. Po prostu byłaś i to wystarczyło. Bardzo ci za to dziękuję, bo znów poczułem, co to miłość.
 - Ale...
 - Zakochałem się w tobie i nic na to nie poradzę...

   Mniej więcej właśnie wtedy zaczęliśmy ze sobą chodzić. Potem mi się oświadczył i wzięliśmy ślub cztery miesiące po tym. Cały czas towarzyszyła nam piosenka. Teraz, dwa lata po jego śmierci, tęsknię. Bardzo mi go brakuje, ale czuję, że jest szczęśliwy. Czuwa nade mną. To wiem. Nasz syn poszedł w ojca. Jest wspaniałym siatkarzem. A ja każdego dnia biorę nasze wspólne zdjęcie i wspominam. A w tle leci one night in Ibiza.

Wróciłam! Brak neta mi nie służy ;/ Miało być słodko... chyba wyszło