perte

   Wigilijny wieczór. Pierwsza gwiazdka już dawno widnieje na niebie. Choinka w twoim pokoju mieni się kolorami światełek i bombek. W całym bloku słychać dźwięki kolęd śpiewanych przez sąsiadów. Wesołe organy oraz dzwony w pobliskim kościele oznajmiają, że narodził się Zbawiciel świata.

   Stoisz w oknie, patrząc na rozświetloną latarniami ulicę. Spadające płatki śniegu mienią się w snopach światła.  Do jednego z domów wchodzi człowiek przebrany za Gwiazdora, pewnie przyjaciel rodziny. Ma zamiar rozdać dzieciom prezenty. Uśmiechasz się mimowolnie.

    Na święta zostałaś sama. Rodzina odwróciła się od ciebie, przyjaciele wyjechali do swoich miejscowości, chłopak zerwał wszelki kontakt. Jedynym człowiekiem, który cię nigdy by nie zostawił był On. Był z tobą szczery od początku do końca. Przyjaźń, jaka między wami rozkwitła była tą na zawsze.

   Jednak dzisiaj siedzisz sama. On jest z narzeczoną w jej rodzinnym mieście. Nie lubisz jej. Zdaje się być miła, jednak naprawdę jest to zadufana w sobie osoba pokroju tych to ja jestem najlepsza. Masz być świadkiem na ich ślubie. Czujesz, że nie możesz. Nie chcesz patrzeć na to, jak On całuję właśnie ją. Jak to jej ślubuje miłość i wierność od końca życia.

   Dlaczego? Odpowiedź jest prosta: kochasz go. Nie jak przyjaciela. Jak mężczyznę. Nie masz odwagi mu o tym powiedzieć. wiele słyszałaś o przyjaźni damsko - męskiej. Trwa ona do momentu, dopóki jedna ze stron się nie zakocha. Potem się rozsypuje. Dlatego trzymasz to w tajemnicy.

   Włączasz telewizor. Trwa koncert kolęd. Dochodzi godzina dwudziesta trzecia. Dzwonek do drzwi rozbrzmiewa w całym mieszkaniu. Zdziwiona niespodziewaną wizytą, otwierasz. Na progu stoi On. W rękach trzyma mały pakunek. Uśmiecha się delikatnie.
  - Wesołych świąt, Pauliś - uśmiecha się i całuje cię w policzek. - To dla ciebie.

   Wręcza ci pakunek. Patrzysz ze zdziwieniem.
 - Łukasz... A ty nie powinieneś z Agą być? - pytasz niepewnie.
 - No cóż... powiedzmy, że Aga to już przeszłość.

   Nie wierzysz. Kilka godzin temu skakałabyś z radości, krzyczałabyś jak wariatka. A teraz? Teraz nie wierzysz, że to prawda. Że cudowna para się rozpadła. Łukasz i Aga - zakochani na zawsze. A teraz Żygadło ci oznajmia, że to koniec.

   Wpuszczasz go do środka. Siada na kanapie w salonie a ty idziesz zrobić herbaty. Nie jest ci to dane, gdyż czujesz jego ręce na swoich biodrach. Przytula cię, a ty nie rozumiesz.
 - Łukasz - odwracasz się do niego. - Co się dzieje?

   W odpowiedzi całuje cię w usta zachłannie. Jego wargi są takie czułe, miękkie. Oddajesz pocałunek. Jednak szybko się od niego odsuwasz.
 - Ziomek - patrzysz mu w oczy. - Powiedz, co się dzieje.
 - Coś zrozumiałem. Że to nie Aga jest tą jedyną.

    Patrzysz na niego. Twoje oczy są wielkości spodków.
 - Co...
 - Kocham cię, Paulino. Dopiero kilka godzin temu to zrozumiałem - przerywa ci.

   Nie wierzysz w to. Coś na wzór tych wigilijnych cudów, które zdarzają się w ckliwych romansach. Podchodzisz do niego i stajesz na palcach, by móc coś mu szepnąć do ucha.
 - Wiesz, ja ciebie też kocham. I to już jakiś czas.

   Całuje cię zachłannie. W drodze do sypialni pozbywacie się ubrań.
~*~
    Ubierasz właśnie suknię ślubną. Dzisiaj masz stanąć na ślubnym kobiercu razem z mężczyzną twojego życia. Twoją drugą połową. Włączasz jeszcze telewizor, by posłuchać muzyki i się troszkę odstresować. Włączony kanał to TVN24. Widzisz prezenterkę, która smutnym głosem oznajmia:
 - Dzisiaj o godzinie dziewiątej piętnaście doszła nas smutna wiadomość. Jeden z najlepszych siatkarzy Polski, wielokrotny reprezentant naszego kraju, Łukasz Żygadło nie żyje.

   Czujesz, jak grunt osuwa ci się spod nóg. Jak to nie żyje?
 - Prawdopodobnie stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w słup wysokiego napięcia. Zginął na miejscu. Przyjaciele z reprezentacji, oraz klubowi koledzy są załamani. Miał dzisiaj brać ślub - mówi Krzysztof Ignaczak. Nie mogę uwierzyć, że Ziomka już nie ma. To miał być jego najszczęśliwszy dzień w życiu - dopowiada Piotr Gacek.

   Łzy płyną po twoich policzkach, rozmazując makijaż. Czarne smugi tuszu spływają z twojej twarzy, brudząc śnieżnobiałą suknię czernią - kolorem żałoby. Słyszysz dźwięk otwieranych drzwi. Nie masz siły, by podejść do gościa.

   To on podchodzi do ciebie. Kładzie rękę na twoim ramieniu. Nie patrzysz, kto to. Wyczuwasz, że ma kłopot z wypowiedzeniem chociażby jednego słowa. Po chwili siada obok ciebie i cię przytula. Patrzysz niepewnie, jak Igła, ten zawsze wesoły, niepoważny Igła powstrzymuje łzy, by cię pocieszyć. Po raz drugi w życiu stracił przyjaciela. Najpierw Arek, teraz Łukasz.

   Odwzajemniasz uścisk. Czujesz, że on również potrzebuje bliskości. Wiesz, jak trudno mu jest. Koszmar sprzed ośmiu lat znów powraca. Dobrze wiesz, że będzie chciał nieść trumnę przyjaciela. W ten sposób odprowadzić go po raz ostatni, towarzyszyć w ostatniej drodze. Bo te osiem lat temu razem z Łukaszem odprowadzali Arka.

   ~*~
   Łzy płyną ci po policzkach. Krzysiek zrobił tak, jak myślałaś. Teraz stoisz na cmentarzu i wsłuchujesz się w mowę Ignaczaka.
 - Był jednym z moich przyjaciół. Zawsze wesoły, uśmiechnięty. Zarażał życiem innych. To on pomógł mi się podnieść po śmierci Arka. A teraz jego nie ma. Już nigdy nie powie mi: Wstawaj, Igła z tego parkietu, bo korzenie zapuścisz. Już nigdy nie zadzwoni do mnie o drugiej nad ranem z pytaniem czy już śpię, bo jest sprawa do zrobienia. Już nigdy się za to na niego nie wkurzę. Żegnaj, Ziomku, widać Bóg potrzebował ciebie do tej Niebiańskiej Drużyny.

Każda myśl i każdy szept
Wszystko przypomina Ciebie

~-*-~
e... ja nie skomentuję tego... płakałam, jak to pisałam.
Gosia Andrzejewicz: Zabierz mnie.