Scout idéal

    Dzisiaj jedziemy na obóz. Już nie mogę się doczekać. Chcę się oderwać od tej szarej rzeczywistości, kłótni w domu i wizyt ciotek. Chcę trochę poszaleć z ludźmi w moim wieku, a ten obóz daje mi do tego możliwość. Do tego jest w Bieszczadach. Zawsze chciałam tam pojechać, pochodzić po górach. Przychodzę na miejsce zbiórki z wielkim plecakiem zapakowanym tylko do połowy. Zastosowałam się do regulaminu. A poza tym i tak będę te rzeczy prać.

    Oboźny odczytuje listę obecności, po czym wsiadamy do autobusu, uprzednio pożegnawszy się z rodzicami. Już się nie mogę doczekać momentu, w którym wysiądę z pojazdu ze świadomością, że mam przed sobą całe dwa tygodnie z harcerzami. Od razu zaczynamy śpiewać. Na początek idą piosenki typu Jolka, Jolka czy Plastikowa Biedronka.

    Kilka kilometrów za miastem zaczyna się stara śpiewka:

- Daleko jeszcze?                  

    Tymi dwoma słowami denerwujemy naszych opiekunów jakieś dziesięć minut. Każdy zajmuje się sobą, rozmowami, graniem na komórkach czy słuchaniem muzyki. Droga mija nam szybko. Nim się spostrzegamy wysiadamy już z autobusu na bieszczadzką ziemię. Wchodzimy na teren naszego obozu, gdzie już zostały porozstawiane namioty. Dostajemy dwie godziny na wypakowanie się i umundurowanie, gdyż będzie apel.

   Po tym czasie wszyscy w mundurach stają na placu i czekają na polecenia komendanta. Ten rozdziela nas na drużyny. Najmłodsi to harcerze, najstarsi – wędrownicy. Ci pomiędzy są harcerzami starszymi. Każda z drużyn ma swojego drużynowego i przybocznego. Ja trafiłam do wędrowników pod skrzydła Kamili – drużynowej – oraz Karola – przybocznego.

   Nasza drużyna nie jest duża, ale mimo to robimy więcej niż inni. Już pierwszego dnia okazuje się, że mamy nocną wartę. Wybieram godziny od północy do drugiej, gdyż wiem, że w pierwszych dniach o tej porze nie dzieje się nic ciekawego. Żadnych podchodów czy psikusów nikt nie robi, bo jeszcze nie ma jak. Owinięta w koc, siadam na chwilę na pieńku, próbując nie zasnąć. Jednak długa podróż daje się we znaki.

   Kolejnego dnia Grzesiek – oboźny – kilka minut przed godziną ósmą budzi nas. Oznajmia, że do śniadania mamy trzydzieści minut. Do tego czasu powinniśmy się odświeżyć i pościelić łóżka. Gdy wyznaczony czas mija, ustawiamy się drużynami na placu i czekamy na oboźnego. Niestety, pech chce, że nasz przyboczny przychodzi wcześniej niż jeden z chłopaków z drużyny. Za karę musimy zrobić dziesięć pompek. Nic strasznego, jednak trochę głupio, gdy patrzy na to cały obóz. Szybko je robimy, po czym udajemy się na śniadanie.

   Zajęcia przedpołudniowe nie są jakieś strasznie trudne. Mamy grę terenową. Wystarczy znaleźć punkty i wykonać zadania, które na nich czekają. Na moją drużynę składają się praktycznie sami wędrownicy. Poza nimi jest dwójka harcerzy starszych. Wyruszamy na pierwszy punkt, gdzie czeka na nas przechodzenie między linami, czołganie się oraz rzut szyszką. Prościzna.

   Zadanie zostaje wykonane, dostajemy punkty. Zauważam, że nasz przyboczny lustruje mnie wzrokiem. Nie mam pojęcia, o co może chodzić, gdyż takie coś zdarza mi się pierwszy raz. No nic. Nie będę się nad tym rozwodzić, gdyż po prostu mi się nie chce.

   Przed obiadem Karol karze mi zrobić dziesięć pompek za rzucenie szyszką w innego instruktora. Dobra, może zasłużyłam, ale nie rozumiem, dlaczego tak bardzo się tym przejął. Przecież nikomu nic się nie stało.

    Wieczorem mamy ognisko. Będziemy grać na gitarze, śpiewać i się bawić. To jest to, co lubię najbardziej. Zabieram swój śpiewnik i udaję się na miejsce. Jako pierwsze śpiewamy Aleksandra. Patrzę w niebo nad nami, które zaczyna już ciemnieć. Widocznych jest coraz więcej gwiazd. Godzinę później udajemy się spać. A Grzesiek odgwizduje bezwzględną ciszę nocną.

    Następnych kilka dni mija mi spokojnie. No, może poza faktem, że Karol każe mi tłoczyć za byle co. Ostatnim takim wybrykiem było powiedzenie o drużynowym harcerzy starszych idiota. Nie no, ja go zupełnie nie ogarniam. Kładę się spać po męczącym trochę dniu. Mieliśmy wycieczkę i późno wróciliśmy.

    O pierwszej w nocy ktoś mnie budzi. Jak się okazuje, jest to komendant, który wraz ze swoim wieloletnim przyjacielem postanowili nam zorganizować dzień wojskowy. W podporze przodem czekamy na wszystkich. Jak się okazuje przegon robią nam dlatego, że warta nie stawiła się o czasie. Kadra oczywiście udziału w tym nie bierze. Poza Karolem. Po około dziesięciu minutach biegu zaczynam kaszleć. Nie mogę złapać oddechu. Ogarnia mnie strach. Przecież tyle lat astma się nie ujawniała a tu nagle… Nie mam żadnych lekarstw. Czuję, że tracę równowagę. Ktoś mnie łapie i gdzieś niesie. Potem urywa mi się film.

     Budzę się na swojej kanadyjce. Mogę oddychać, wszystko jest dobrze. Siadam niepewnie. Nie zauważam nikogo. Jednak po chwili do namiotu wchodzi komendant.

 - Co się stało? – pytam zdezorientowana.

 - Zemdlałaś, ale już wsyztsko dobrze. Nie bierzesz udziału w dniu wojskowym. Za to posiedzisz przy piecu.

 - Dobrze.

     Palenie w piecu jest to chyba najlepsza robota na obozie. Nie robisz nic, tylko siedzisz, od czasu do czasu podkładasz, chodzisz do lasu po drzewo i je rąbiesz. Jest coś około piętnastej, a ja od kilku godzin rąbię drzewo. Kiedy przyszłam, nie było ani jednej gałązki. Jestem już trochę zmęczona tym machaniem siekierą, jednak muszę to robić.

    Zauważam, że do umywalni obok przychodzi Karol i Przemek. Po raz kolejny uderzam siekierą w gałąź. Nawet nie próbowałam brać się za rąbanie pieńków. Nie dałabym rady, bo są gube, a ja tyle siły nie mam. Z namiotu wychodzi Karol.

 - Druhna da tą siekierę – mówi, podchodząc do mnie

 - Proszę – bez wahania korzystam z pomocy.

    Patrzę, jak próbuje rozrąbać największy pniak, jaki leży w pobliżu. Jednak po kilku nieudanych próbach i mojej pomocy, nie wychodzi. Postanawia zabrać się za jakiś mniejszy i kilkadziesiąt minut później przede mną leży cały stosik polan do pieca.

 - Bardzo dziękuję – uśmiecham się.

 - Spoko – zdaje się lekceważyć sprawę. Jednak dla mnie wiele znaczy, że mi pomógł, chociaż nie musiał. Za to moja koleżanka, z którą mam tą wartę, siedząca przy kuchni i czekająca na polecenia kucharek, stwierdza że zrobił to jedynie z litości, gdyż jestem dziewczyną. Ale on zdawał się dobrze wiedzieć, że jeśli nie proszę o pomoc, to niekoniecznie jest mi ona potrzebna.

    Wieczorem wracam do namiotu. Mówiąc lekko – zdycham.

*~~*

    Obóz się kończy – dzisiaj wracamy do domu. Siedzę w autobusie, wszyscy już są. Teraz trzeba tylko sprawdzić obecność i wyruszamy. Szkoda się żegnać z tym miejscem.

    Jesteśmy na miejscu. Zabieram plecak i idę się pożegnać ze wszystkimi. Ku mojemu zdziwieniu, Karol mnie przytula. Cóż…. Od początku roku szkolnego będę należeć do tej drużyny, co on. Z tym, że on chyba z niej odchodzi…

    Uśmiecham się, mówiąc mu ciche cześć, po czym odwracam się i wsiadam do auta mojego taty.

           

     Rok szkolny się zaczął. Pierwszy tydzień spędzony w internacie należy do tych bardziej wesołych. Jak inaczej nazwać wlewanie wody do pokoju, czy puszczanie muzyki na fulla o godzinie pierwszej czterdzieści dwa?

      W ten weekend mamy wypad. Znaczy wypad jak wypad. Takie spotkanie. Będziemy spać pod namiotami itp. Już się nie mogę doczekać. Mam nadzieję, że będzie fajnie. No, bo dawno się nie widzieliśmy z ekipą z obozu.

    Wpadam do internatu, rzucam torbę i zbiegam. Za budynkiem spotykam chłopaków, którzy rozstawiają namioty. Witam się z nimi, po czym idę do sklepu.

     Wracając, zauważam, że się zwinęli. Został jeszcze Łuki i Jasiek. No i Karol. Ci dwaj pierwsi wsiadają do auta i jadą. Macham im z uśmiechem. Jestem pewna, że jeszcze dzisiaj nie raz się spotkamy. Wchodzę do internatu, zabieram torbę i schodzę. Piątek. Teoretycznie powinnam być w domu, ale jakoś mi się tam nie śpieszy. Spaceruję sobie za budynkiem. No, do rozpoczęcia zostały co najmniej cztery godziny. Przecież nie będę siedzieć bezczynnie.

  -  Ty tu mieszkasz? – z zamyślenia wyrywa mnie głos Kłosa, który wychyla głowę z namiotu – magazynu.

 - No, tak – odpowiadam zdziwiona, gdyż nigdy on pierwszy rozmów z, praktycznie, nieznajomymi osobami nie zaczynał.

 - I jak się mieszka?

 - No, spoko. Czasem są odpały, ale to dobrze. Nie może być za nudno – uśmiecham się.

 - A jak tam szkoła?

 - Dobrze, chociaż już nawalili zadań.

 - Z czego?

 - Z matmy – wzdycham.

 - Jak chcesz to mogę ci pomóc.

 - Serio?

 - No raczej.

 - To ja przyniosę zeszyt.

      Przez kilka minut szukam wyżej rzeczonego przedmiotu, po czym  przynoszę go. Przez chwilę myśli i się głowi, a potem jak gdyby nigdy nic oddaje mi go i tłumaczy co i jak po kolei. No, jednak nie ma to jak zdania na matematyce. To jest najlepsze. Rozwiązuję to coś, jednak co chwilę muszę go o coś spytać, gdyż nie pamiętam. Mam szczęście, on pamięta.

     Zadanie zrobione.  Dziękuję mu za pomoc, mimo, że twierdzi, że to nic. Ale dla mnie to dużo, bo naprawdę nie ogarniam tego przedmiotu. Mogę pisać wypracowania z polskiego, odpowiadać z historii, pisać prasówki z wosu. Wszystko, tylko nie przedmioty ścisłe.

         Nadchodzi wieczór. Zaczynają się zjeżdżać już wszyscy zaproszeni. Mają ze sobą gitary, śpiewniki i inne takie przyrządy.  Kamil, jako oboźny, zaczyna kwaterować ludzi. No… Nie mogę narzekać na towarzystwo. Jest mój były druh drużynowy i moja była drużyna. No i znów będę miała co wspominać.

          Siedzimy przy ognisku i śpiewamy. Niektórzy grają na gitarach, inni szukają w śpiewnikach odpowiednich tekstów, chłopaki podkładają do ognia. Jest wesoło, o to głównie chodzi. Następnego dnia czeka na nas gra terenowa. Potem warsztaty i ognisko obrzędowe, czyli takie, na które wszyscy powinni przyjść w mundurach.

           Późnym popołudniem mamy chwilę czasu wolnego, którą Wiktor wykorzystuje grając na gitarze. Wychwytuję chwyty mojej ulubionej piosenki, czyli Aleksandra. W tej samej chwili podchodzi do mnie Karol i zdenerwowany krzyczy.

 - Może byś się ruszyła i pomogła, co?

 - Może byś nie krzyczał? Nie można spokojnie? Zawsze chętnie pomogę.

 - To nie gadaj, tylko się rusz. Trzeba pomóc chłopakom z drzewem!

 - Ja pierdzielę, ogarnij się i nie wrzeszcz. Już idę – kłaniam się z ironią i odchodzę.

       Co mu nagle odbiło? Mam czas wolny, tak? To w końcu jest chwila do mojej dyspozycji. Wystarczyło, żeby powiedział normalnie i po krzyku. Ja nie rozumiem, o co on się piekli. Masakra jakaś.

          Gdy znieśliśmy już drzewo na ognisko, okazało się, że plany są przesunięte o godzinę w przód, czyli ognisko nie odbędzie się o dwudziestej pierwszej tylko o dwudziestej drugiej. Wykorzystuję dodatkową godzinę wolnego i siadam na skraju obozowiska, patrząc w gwiazdy, które już powoli zaczynają być widoczne na ciemniejącym niebie.

         Dochodzą do mnie dźwięki gitary Kasi i Wiktora. Miło tak na spokojnie posłuchać piosenek i powspominać obozowe przygody, z którymi się kojarzą. Ktoś siada obok mnie, wyczuwam to, nawet nie patrząc w jego stronę. Słyszę też cichy, ledwie dosłyszalny szept Karola.

  - Przepraszam, że się tak uniosłem.

  - Jestem w stanie ci wybaczyć – prycham. – Co ci odwaliło?

  - Sam nie wiem.

  - To na przyszłość może się pohamuj.

  - Postaram się.

              Jest już ciemno. Gwiazdy są dobrze widoczne na niebie. Uśmiecham się. Lubię czasem oddać się melancholijnemu nastrojowi. Podciągam kolana pod brodę i patrzę w górę. Patrzę w przeszłość. Uwielbiam astronomię. Ale paradoksalnie nienawidzę fizyki. Nagle postanawiam przejść do ofensywy i wypytać Kłosa o kilka spraw, które nurtują mnie od obozu.

   - Czemu ty jesteś taki trochę sztywny? – pytam niewinnym głosem. Wiem, że mi odpowie. Czuję to.

   - Nie jestem sztywny aż tak – wyczuwam, że się uśmiecha. – Tak mnie wychowali. Wiem, że wielu harcerzy z tego powodu drwi ze mnie. Ale ja też mam jakieś uczucia.

   - Rozumiem, ale czasem to jest trochę denerwujące.

   - Wiem, ale ja też mam gorsze dni i strzelam gafy. Zwłaszcza przy dziewczynie, która mi się podoba.

   - O proszę. Czyli nawet Kłosu ma uczucia.

   - Zdarza się najlepszym.

   - Tak, jak masz zamiar z tym żyć? – wystawiam mu język. Taka rozmowa, prawdziwa szczera rozmowa, rzadko się zdarza.

    - Jak mnie będzie chciała, to mam zamiar żyć szczęśliwie. A jak nie, to się będę martwić  - przysuwa się trochę.

    - To dostanę zaproszenie na ślub? – to moje standardowe i ulubione pytanie.

    - Pewnie tak – mówi, a po chwili dodaje cicho – ale nie w takiej roli, jak myślisz.

    - A w jakiej? – pytam, dając mu do zrozumienia, że usłyszałam.

    - W zupełnie innej – uśmiecha się, po czym łapie moją rękę i splata swoje palce z moimi. W moim brzuchu eksploduje stado motyli, rozlewając przyjemne ciepło po całym ciele. Czuję jego ciepły oddech na ramieniu. A po chwili jego usta łączą się z moimi. Są takie delikatne i miękkie. Oddaję pocałunek, co kwituje pomrukiem zadowolenia. Teraz zrozumiałam, że on też nie jest mi do końca obojętny.