Au revoir

   Myślałam, że Cię znam. Sądziłam, że jestem w stanie Ciebie pokochać. Ty twierdziłeś, że jestem dla ciebie całym światem. Wystarczyło, żebym wyjechała na kilka dni, a Ty od razu znalazłeś kogoś  innego. Nie chciałam się wtrącać, więc wyjechałam. I wiesz co? Nie brakuje mi Ciebie.

    Kędzierzyn to bardzo piękne miasto. Znalazłam tutaj posadę w klubie siatkarskim jako masażystka. Co za ironia. Nie chciałam mieć z siatką nic wspólnego, a jednak mam i to wiele. Ciągle mam problemy z polskim.

    Wszystko było pięknie. Dopóki nie znalazłeś się na liście życzeń Stelmacha. Dopóki nie znalazłeś się w Polsce. Bo to oczywiście moje szczęście: spotkać dawną miłość, gdy ułożyłam sobie życie.

    Mój wrzask rozniósł się po osiedlu. Nie obchodziło mnie, czy ktoś słyszał, czy nie. Bolało. Tak cholernie zabolało, gdy wszedłeś na tą halę. Gdy na mnie spojrzałeś ze zdumieniem. A Twoje usta wyszeptały tylko moje imię. Nie mogłam popatrzeć Ci w oczy. Nie po tym co zrobiłeś.

    Tłukę kolejną wazę. Te cholerne wspomnienia wracają. Wracają ze zdwojoną siłą, by zniszczyć mój spokój, zagłuszyć rozum, by serce mogło krzyczeć twoje imię.  Zbieram jej szczątki i wyrzucam. Nie chcę cię znać. A jestem zmuszona z tobą pracować.

    Słyszę dzwonek do drzwi. Idę i je otwieram. Stoisz w progu z miną zbitego psiaka.

  - Rouzier? - pytam ze zdziwieniem. - Co ty tutaj robisz?

  - Odwiedzam cię. Przepraszam - smutek w twoich oczach zdaje się być prawdziwy.

    Cofam się i wpuszczam cię do środka. Zamykam je i obracam się twarzą do ciebie.

  - A teraz powiedz, czego chcesz - mówię oschle.

    Całujesz mnie, przypierając do ściany. Zaskoczona oddaję pieszczotę. Biję się z myślami. Chcę - nie mogę. Nie powinnam. Nie chcę cię znać. Jesteś dla mnie jak narkotyk. Jak moja własna odmiana heroiny.

    Ściągasz ze mnie bluzkę. W tym momencie trzeźwieję.

  - Nie, Anton, nie możemy - spuszczam głowę, nie chcąc, byś widział moje łzy.

  - Dlaczego?

  - Ja... chciałam zapomnieć. A ty... ty ułożyłeś sobie życie beze mnie.

    Całujesz mnie jeszcze bardziej zachłannie niż wcześniej.

  - Noemi, zrozum, proszę. Ty jesteś najważniejszą dla mnie kobietą. Moim światem.

  - Nie, Anton. Nie. Po prostu mnie zostaw.

    Nie słuchasz. Jak zwykle z resztą. Dlaczego mnie to nie dziwi... Niestety, ja nie mam najmniejszego zamiaru słuchać twoich przeprosin. Otwieram ci drzwi, rzucając krótkie wyjdź, bo zadzwonię po policję, czym sprawiam, że słuchasz. Nie chcesz konfliktu z prawem, wiem to. Nie po tym, co się stało kiedyś. Masz uraz do policji. A ja mam nadzieję, że już nie wrócisz.

     Krótko zwięźle i na temat. Znalazłam gdzieś w starych zapisach to jest. Miała z tego być długa historyjka, a jest o to to powyżej ;/ pozdrawiam. PS: jak majówka mija?