pas de sentiments

     Czasem zastanawiam się, po co tak naprawdę tutaj jestem. Bo nie jestem taka, jak moi rodzice, znajomi czy inni. Nie. Ja jestem ponad nich. Może spyta ktoś, dlaczego? Powiem wprost: jestem zrobiona w laboratorium. Nie mam uczuć. Nie kocham, nie nienawidzę. Najwyżej toleruję, a i to w skrajnych przypadkach. Jeśli ktoś nie przypadnie mi do gustu, lub sobie fiknie... Marny jego los.

     Matka mojego ojca, kochana babunia Marysia, zawsze gdy tylko nadarzy się okazja, wypomina mi moją inność. Już na mnie nie działają jej gadki.

    Mieszkam razem z nią, rodzicami i siostrzenicą matki w domku jednorodzinnym na obrzeżach Bełchatowa. Często chodzę pooglądać mecze tutejszej Skry. Tak jak dzisiaj. Obiecałam młodej autograf Kurka, więc zostaję po meczu. Jak tak patrzę na te wszystkie dziewczyny z transparentami typu: kocham cię Bartek czy zaatakuj mnie. Szczerze współczuję facetowi. No bo ja rozumiem, że może się podobać, ale to  coś to lekka przesada.

   Muszę wysłuchiwać, jak komentują jego piękne niebieskie oczy. A on właśnie się pojawił. One zaczynają piszczeć, a ja nie wytrzymuję.
 - Dziewczyny - mówię podniesionym głosem. - Rozumiem, że chcecie autograf i zdjęcie, ale czy wy naprawdę sądzicie, że macie u niego szansę? Przecież większość z was nie jest pełnoletnia, a on ma dwadzieścia cztery lata. Wątpię, by któraś powiedziała mu teraz, co tak naprawdę o nim sądzi. Jak tak się na was patrzy to się odechciewa czekać. Mówię to z całym szacunkiem, ale ogarnijcie się.

    Wychodzę, zostawiając je, jak i samego przyjmującego w osłupieniu. Przychylam się do wersji, że właśnie wypowiedziałam to, co wielu z nich myśli, patrząc na te tłumy. No bo ile można? Wysłuchiwać cały mecz, jacy to oni nie cudowni? Masakra... To woła o pomstę do nieba. Amen.

   Trzaskam drzwiami wyjściowymi. Coś jeszcze wymyślę, żeby zdobyć jego podpis. Bo moje słowo na wiatr nie pada.
 - Zaczekaj - słyszę, jak ktoś mnie woła. Odwracam się gwałtownie i staję twarzą w twarz, a raczej w pierś z Kurkiem.
 - Co do cholery? - pytam oschle
 - Dziękuję - mruczy.
 - Za co?
 - Za to, co powiedziałaś.
 - Nie mówiłam tego dla ciebie - powstrzymuję się przed wyrzuceniem całej litanii wyzwisk pod jego adresem.
 - Wiem, ale chciałem podziękować. Bo się opamiętały/
 - Pozbawiłam tyle hotek możliwości zrobienia sobie foty ze swoim idolem?! - udaję przerażenie. - Nie interesuje mnie to.
 - Chodź ze mną na kawę - mówi nagle.
 - Nie - wzruszam ramionami.
 - Dlaczego?
 - Bo, jakbyś nie słuchał mojego wywodu, wyjdę na hipokrytkę. A poza tym cię nie znam.
 - No, nie daj się prosić - uśmiecha się.
 - Nie, ale zrób dla mnie coś innego - wyciągam kartkę i marker. - Pierdyknij tu podpis i napisz: dla Dominiki.
 - Dla ciebie?
 - Nie, ja nie jestem Dominika.
 - A można wiedzieć, jak masz na imię?
 - Jak? Ciekawie.
 - Dlaczego nie chcesz powiedzieć?
 - A po co ci wiedzieć?
 - Lubię mieć dużą wiedzę.
 -Ta wiedza ci się do gówna przyda.
 - Ale ty moje imię znasz.
 - Zawsze mogę zapomnieć - odchodzę, zapalając papierosa.

    Bartosz odchodzi. Patrzę na jego podpis i pierwszy raz od wielu dni się uśmiecham..
                                                                              *
 - Masz? Masz? - pyta młoda, skacząc w kółko koło mnie.
 -Mam - odpowiadam, wręczając jej kartkę
 - Dziękuję, kochana jesteś - przytula się do mnie.

    Do pokoju wkracza nestorka rodziny. Jak zawsze przypieprza się do mnie.
 - Co to ma być?! Myślisz, że ten podpis jakiegoś siatkarzyny coś znaczy?!
 - Więcej niż twój - wzruszam ramionami.
 - Nie pyskuj! To, że jesteś inna, nie znaczy, że możesz się tak do mnie zwracać! - trzaskam drzwiami i już mnie nie ma.

     Siedzę w bramie, paląc fajkę. Ktoś przysiada się do mnie. Niechętnie odwracam głowę w tę stronę i widzę Kurka.
 - Co tak znany człowiek, jak ty robi tu? - pytam, dobitnie akcentując ostatnie słowo.
 - Aktualnie to siedzi w bramie - wzrusza ramionami, wyciągając papierosa i zapalając go.
 - Nie, żeby mnie to coś obchodziło, ale nie powinieneś nie palić?
 - A co? - uśmiecha się nieznacznie.
 - Bo jesteś siatkarzem? Sportowcem? Cholernie dobrym. - wyciągam fajkę z jego ręki i rzucam na ziemię, przydeptując.
 - Co ty robisz? - pyta z cholernym opanowaniem.
 - Za dobrze grasz, żeby się truć - siadam na miejsce.

    Czuję na sobie jego wzrok. Wiem, że patrzy na mnie z lekkim uśmiechem.
 - Powiesz, jak masz na imię? - pyta, przerywając  ciszę.
 - Nita do mnie mówią - wzruszam ramionami. - Lepiej ci?
 - Nita? Spoko - zawiewa wiatr i moje nozdrza wypełnia zapach jego drogich, słodkich, mocnych perfum pewnie od Dolce czy innej Cuby. Uśmiecham się lekko. Co on robi>? Znam go niecały tydzień, a uśmiechnęłam się więcej razy niż w przeciągu minionego miesiąca.

    Śmiało mogę powiedzieć, że go toleruję. Jak dla mnie to trochę za szybko. Nie znam go, ale on sprawia, że na mojej twarzy gości uśmiech.
 - Pójdziesz ze mną na kawę?

    To jest coś niemożliwego. Mieszkam w Bełchatowie już długo. On tu gra. A spotkaliśmy się na hali w czasie meczu.
 - Nie.
 - Dlaczego?
 - Po co będziesz tracić czas z kimś takim, jak ja?
 - Co przez to rozumiesz? - patrzy na mnie uważnie.
 - Nie jestem taka, jak ty, twoi koledzy, inni.
 - Nie rozumiem cię...
 - Dobra nieważne.

    Wzruszam ramionami, wstając. Za dużo mu powiedziałam.
 - Nie było tematu. Zapomnij o tym, ok?
 - Nita...
 - Nie - odchodzę kawałek.
 - Czemu?
 - Proszę, zrozum, że nie powinniśmy się byli spotkać. Bo... ja nie należę do ludzi takich, jak ty.
 - Staram się zdobyć twoje zaufanie, ale nie rozumiem... Zaimponowałaś mi tym na meczu. Chciałbym cię poznać.

     Dziwi mnie jego bezpośredniość.  W jego towarzystwie czuję się lepiej, niż po maryśce. Co on ze mną robi, do cholery? Przy nim jest mi dobrze. Patrzę na niego niepewnie, a zarazem wyzywająco..
 - Chcesz? Proszę bardzo! Nie jestem jak wy wszyscy! Jestem zrobiona w laboratorium! Nie mam uczuć! Nie mogę ci powiedzieć, że cię lubię!  - lepiej mi. Lepiej, że mogłam to powiedzieć. Tak chciał, więc ma.

    Patrzy na mnie z niemałym zdziwieniem. Jeśli zechce odejść, proszę bardzo. Nie robi tego. Podchodzi do mnie, nie spuszczając wzroku z mojej twarzy.
 - Zawsze ktoś może cię nauczyć.
 - Nikt nie jest w stanie tego dokonać
 - A ktoś próbował?
 - Nikt.

    Całuje mnie. Po prostu, bez żadnych zbędnych słów czy gestów. Jego miękkie wargi napierają na moje. Zaskoczona, oddaję pieszczotę, zaplatając ręce wokół jego szyi. Za to jego dłonie ląduję na moich biodrach. I pierwszy raz to czuję. Coś w brzuchu. Jakby w środku eksplodowało mi stado motyli. Uśmiecham się delikatnie.

~*~

 - Nita - jego szept wyrywa mnie z zamyślenia.
 - Nie Nita. Mówiłam ci już. Kamila - przytulam się do jego torsu.
 - Kamila, wyjdziesz za mnie?

    Moje oczy przypominają spodki. Tyle razy już mówił, że mnie kocha. Że jestem jego światem. A teraz takie coś? Nigdy nie odpowiedziałam mu tym samym.
 - Bartek... - patrzy na mnie tymi wielkimi, niebieskimi oczami. I już wiem.  - Tak. Tak!
 - Kocham cię! - całuje mnie.
 - Wiesz... Ja ciebie też kocham...

Fajnie się go pisało... Chociaż nie umiałam wczuć się do końca, także przepraszam. A jakieś pomysły na bohatera następnego łanparta? ;>
Nie wiem, czy coś tu będzie przed wakacjami, więc życzę duuużo słoneczka :)