fin de l'année

    Dziesięć lat. Dziesięć lat z praktycznie jedną klasą. W gimnazjum trochę się rozbiliśmy, jednak połowa starej ekipy trafiła znów razem. Przypały były niezłe. A teraz? Teraz nasze drogi się rozchodzą. Kończymy to gimnazjum z planami na przyszłość, ambicjami, chęcią zdobycia zawodu, wykształcenia. Odchodzimy, zostawiając tu setki wspomnień, tysiące prześmianych chwil.

    Teraz próby na akademię kończącą. Klasy a, b i c. Często brakowało nam tego zgrania. A teraz jednak potrafimy się dogadać, ustalić co kto mówi, przygotować piosenki. Ja mam napisać wiersz, który zadeklamuje Patka. Kasia zaśpiewa piosenkę, reszta zajmuje się akademią właściwą. Gdy o tym pomyślę, w oczach zbierają mi się łzy. Tak trudno się z tym wszystkim rozstać. Ze szkołą, w której przeżyłam praktycznie wszystkie uczucia. Od nienawiści, przez rozbawienie po zakochanie.

     Z długopisem w ręku próbuję coś napisać. Łzy kapią na kartkę papieru, gdy przypomnę sobie te chwile. Chwile związane z nim. Z człowiekiem, który pokazał mi nieświadomie, uczucie zwane miłością. Nawet nie wiem, co mnie w nim urzekło. Sądziłam, że przejdzie mi po kilku dniach. Nie stało się tak. Ciągnęło się w dni, tygodnie, miesiące, później lata. W maju minął już drugi rok, odkąd zrozumiałam, co tak naprawdę się ze mną dzieje.

   Ręka kreśli długopisem litery, które układają się w słowa, a te w wiersz. To, że kończę szkołę otwiera mi perspektywę bycia dziennikarką telewizyjną. Ale najtrudniej będzie mi się pożegnać właśnie z nim. Bo, chociaż nie zamieniliśmy ani słowa, trudno powiedzieć żegnaj.

     Wychodzę z domu, napawając się ciepłym czerwcowym wieczorem. Słońce już w połowie zaszło. Idę nad jezioro. To już jutro. Rozejdziemy się na zawsze. Łzy toczą mi się po policzkach. Tak trudno w to uwierzyć. Zdaje się, jakbyśmy dopiero wczoraj szli do zerówki.

*

      Wszyscy ubrani na galowo. Uroczyste zakończenie roku. W oczach zbierają się łzy. Nasze przedstawienie. I piosenka na koniec.

A dziewięć lat za nami,
nasze drogi rozejdą się.
A za murami przyszłość ma
a w murach wspomnienie
i jedna mała łza

    Dziewczyny już płaczą. ja również nad tym nie panuję. Za dużo wspomnień zostaje. Ktoś mnie przytula. Zdezorientowana próbuję się odwrócić. Widzę jego twarz.
 - Proszę, nie płacz - szepcze mi we włosy.
 - Nie rozumiem, Kuba - ostatnie słowo trudno przechodzi mi przez gardło.
 - Nie porozmawiałem z tobą przez te lata... Proszę, daj mi to nadrobić.
 - Ale...
 - Żadne ale, Justyna, nie ma ale. To koniec już tej szkoły, a ja ciągle muszę ci coś powiedzieć...
 - Kuba, potem - odpycham go, ponieważ teraz następuje nasza część artystyczna

     Patka nie może. Nie może wyjść i zadeklamować tego, co napisałam. Więc teraz to ja stoję ostatni raz przed całą szkołą i patrząc ponad wszystkich, w jeden punkt na ścianie, mówię z pamięci to, co wczoraj kreśliła moja dłoń:

Nasze drogi się rozchodzą
Dziś kończymy wspólny bieg.
I z tej szkoły dziś wychodząc
Nie obejdzie się bez łez.
Tu przyjaźnie się stworzyły
Trwalsze, niż niejeden głaz.
To, co mury te przeżyły
Wspomnę, wiem, nie jeden raz.
Tu się z ludźmi poznawałam,
którzy dali uśmiech mi.
I choć wiele nas różniło
Nigdy nie zapomnę ich.
Tu miłości także były
Długie, albo w krótki takt.
Jednak wiele nauczyły
Nas na wiele, wiele lat.
Nasze drogi się rozchodzą,
Patrzę w przyszłość ponad las.
I choć idę swoją drogą,
Nigdy nie zapomnę Was.

    Kończę. Nie jestem w stanie powiedzieć cokolwiek innego. Płaczę. Już jestem za sceną, już szukam chusteczek. Wiem, że nigdy nie zapomnę. I, że będę tęsknić. A Kuba? Muszę z nim szczerze porozmawiać.

Wiem, że bez sensu. Wiem, że dołujące. Ale inaczej nie mogłam. Musiałam to dodać. Wiersz napisany przeze mnie i oddany Wam do recenzji.