élaboré

     Wiesz... Wiele razy zastanawiałam się, jakby to było. Gdybym wtedy powiedziała, że mi zależy. Gdybym nie pozwoliła Ci odejść. Jednak stałam. Stałam, nie dowierzając Twoim słowom, gdy Ty odchodziłeś na zawsze z mojego miasta, mojego życia. Życzyłam Ci z całego serca, byś odszedł do klubu, który w końcu pokona Skrę Bełchatów. I po tylu latach się to spełniło. Twoja Resovia została Mistrzem Polski. Wiesz, płakałam. Płakałam, jak małe dziecko ze szczęścia. Widziałam Ciebie. Takiego, jakim zapamiętałam. Wesołego człowieka, potrafiącego podnieść na duchu każdego. I żałowałam. Bo kilka dni po Twoim odejściu zrozumiałam. Ogarnęłam to wszystko. I śmiało mogłam powiedzieć, że Cię kocham.

   A co by było, gdybym Cię zatrzymała? Może dzisiaj byłabym Twoją żoną. A Ty po wygranej powiedziałbyś mi, że to dla mnie. Przytuliłabym Cię, szepcząc kocham. Może powiedziałbyś, że Ty też. Byłabym szczęśliwa.

   A tak? Siedzę w domu, w Bełchatowie, marnując się zupełnie. Chłopaki poszli się upić, więc ja jestem awaryjnym kierowcą. Czasem się zastanawiam, za jakie grzechy ich znam. No bo w końcu ile można? Rozumiem... przegrali tak ważny finał. Rozumiem... są rozgoryczeni. Ale nie rozumiem jednego: Jak w ogóle to jest możliwe, żeby przeżywać to tak długo?

   Dzwoni mój telefon. Odbieram i ze zdziwieniem stwierdzam, że to Ty. Co Ty do cholery robisz w Bełchatowie? O godzinie trzeciej nad ranem, dzwoniąc do mnie, bym przyjechała po Cinka, Bartka i Michała, bo nie są w stanie wyjść z lokalu. Obiecałam, jadę. Szkoda tylko, że Ty mnie nie poznajesz.

   Parkuję i wchodzę do tego burdelu, jak zwykłam nazywać ulubiony klub moich znajomych. Widzę Cinka, a raczej jego zwłoki siedzące przy barze z Tobą i pozostałymi. Podchodzę, mówię, gdzie zaparkowałam i idziemy. Przyglądasz mi się, jakbyś czegoś szukał. Może to dawna Iza? Ta, która za cholerę by nie postawiła tutaj nogi? A może to tylko złudzenie...

   Odwożę tych wariatów do domów. Ty jedziesz z nami, nie wiem po co. Przez całą podróż czuję na sobie spojrzenie Twoich oczu.
 - A Ciebie gdzie odwieźć? - pytam cicho.
 - Jeszcze nigdzie. Pogadajmy - uśmiechasz się. I już wiesz, że Ci ulegnę.
 - Ale o czym Ty chcesz rozmawiać? - pytam, spuszczając wzrok.
 - O tym, co było. I o tym, co jest.
 - Co było to było. A teraz jest noc - próbuję grać twardą, jednak mi nie idzie.


   Widzisz moją walkę ze sobą. Kładziesz rękę na moim ramieniu.
 - Iss - mówisz cicho. Tym głosem, który tak uwielbiałam.
 - Nie, Krzysiu - patrzę Ci w oczy. - Było, minęło. I już nic nie wróci. Gratuluję Ci wygranej nad Skrą.

   Nie wiedzieć, dlaczego, łzy gromadzą mi się w oczach i spływają po policzkach. Wycierasz je kciukiem, przybliżając swoją twarz do mojej. Chcę zaprotestować, ale nie jestem w stanie wydobyć z siebie głosu.
 - Iza... To, co ci wtedy powiedziałem... Codziennie o tym myślałem. I chciałem cofnąć czas, bo wtedy straciłem Ciebie jako przyjaciółkę... Kontakt się urwał i już nie było czasu...
 - Nie straciłeś mnie nigdy. Po prostu miałam pracę... Wiele zajęć...

    Patrzę Ci w oczy. Wesołe iskierki są bardzo malutkie. Tak, jakbyś miał coraz mniej powodów do radości. Wesołość ustępuje miejsca zmęczeniu, bólowi. Wiem to, Krzysiu.
 - Rozumiem to. Chcę tylko powiedzieć, że to zwycięstwo nad Skrą zadedykowałem Tobie.
 - Żartujesz, prawda? - patrzę z niedowierzaniem. - Mówiłeś kiedyś, że tak ważne osiągnięcie zadedykowałbyś tylko naprawdę ważnej osobie.
 - Nie pamiętasz już? - pytasz, przejeżdżając palcem po moich ustach. - Wtedy powiedziałem, że Cię kocham. I to się nie zmieniło nawet przez tyle lat.

   Całujesz mnie. Pierwszy raz, od tamtej chwili... Od sześciu lat.
 - Wiesz... Ja Ciebie też kocham - szepczę, uśmiechając się.

    I kto by pomyślał? Jeden mecz a tyle przyniósł korzyści.

   Stoję teraz na balkonie, opierając o barierkę i patrząc w gwiazdy. Miasto śpi. Słyszę Twoje kroki. Przytulasz mnie i opierasz głowę na moim ramieniu. Uśmiecham się.
 - Chodź już - mówisz cicho. - Za kilka minut oczepiny.
 - Nie chce mi się - wzdycham. Jestem zmęczona.
 - Wiem... Ale nie sądzisz chyba, że oczepiny da się przeprowadzić bez panny młodej, co? - pytasz, biorąc mnie za rękę.
 - No dobra... Idę.

    Wchodzimy do pomieszczenia, gdzie Łukasz już przygotował dwa krzesła.

    Rzut welonem i krawatem. Zabawa do białego rana. I nasze szczęście. Nareszcie ułożyłam sobie życie. Dzięki Tobie.

   Iss, dla Ciebie :) Nie dołuj się :)