(nie)banalnie

                               Zaczęło się banalnie. Jak w romansach. Wylał na  mnie kawę. Przeprosił, załatwił nowe ubranie, zaprosił do siebie. Potoczyło się. Prawił komplementy, gdy wpadaliśmy na siebie na ulicy. Jak się okazało, mieszkaliśmy całkiem blisko siebie, na tym samym osiedlu. Lubiłam go. Naprawdę. Potrafił mnie pocieszyć, pomagał, był zawsze, gdy go potrzebowałam. Aż kiedyś, na Sylwestra 2013 wyznał mi miłość. Przez pierwsze kilka sekund nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie kochałam go. To znaczy – kochałam, ale jak przyjaciela. Nie pociągał mnie nigdy, nie postrzegałam go, jako kogoś, z kim mogę spędzić resztę życia.

                               Wypity alkohol buzował we mnie, więc oddawałam jego pocałunki, wtedy też chyba się z nim przespałam. Nie pamiętałam nic, kompletnie, zupełnie nic. Obudziłam się w swoim łóżku, naga, ale jego nie było. Był tylko liścik, w którym powiedział, żebym nie martwiła się o swoją torebkę, którą zostawiłam przy barze, bo ją ma. Chyba wtedy zrobiłam mu nadzieję, bo przynosił mi kwiaty i komplementował jeszcze bardziej. Ale ja go, kurde, nie kochałam. Nie umiałam mu tego powiedzieć, a jego obecność była dla mnie udręką. Nie wytrzymałam tego. Zostawiłam mu liścik i wyjechałam, uciekłam.

Kochany Marcinie.

Przepraszam, że oznajmiam Ci to w formie listu, ale nie potrafiłam zdobyć się na powiedzenie Ci prawdy. Nie kocham Cię. Nie chciałam Ci tego mówić, bo bałam się, że Cię stracę, ale teraz widzę, że to nieuniknione. Życzę Ci szczęścia, miłości i wspaniałej kobiety przy boku. Zapomnij o mnie.

Klaudia.

                               Zostawiłam mu to pod drzwiami i pojechałam na lotnisko, skąd miałam samolot do Ankary, do siostry. Trzy miesiące później uświadomiłam sobie, jak bardzo mi go brakuje. Pół roku później dotarło do mnie, że nie był mi obojętny. Dziewięć miesięcy po tym dowiedziałam się, że zagra w miejscowym klubie. Równy rok po tych zdarzeniach spotkałam go  w klubie. Patrzyliśmy sobie w oczy, a ja zrozumiałam, że przez cały ten czas kochałam. Ale później zobaczyłam, jak całuje niską brunetkę.

No tak, Klaudia, znowu zjebałaś.

Na przełamanie.

Szczęśliwego 2015 roku. Dużo weny, dużo meczy, dużo miłości.