thanks to you

Proszę, zanim zaczniesz czytać, włącz muzykę

[Cliver – Dlarodziców]

        Ciepły majowy dzień. Słońce nie górowało już w zenicie, jednak było bardzo ciepło. To była sobota. Wyjątkowy dzień dla dwójki ludzi, których los zechciał połączyć już na zawsze. Właśnie znajdowali się w małym kościółku w jej rodzinnej miejscowości i wsłuchiwali się w słowa prowadzącego mszę świętą proboszcza w podeszłym już wieku.

      - Miłość jest czymś niesamowitym. Czymś niepojętym. Może sprawić, że życie będzie piękniejsze, a może równie dobrze zamienić je w koszmar. Przypomnijcie sobie drodzy wzór soli. NaCl. Dwa pierwiastki, które osobno są bardzo niebezpieczne i groźne dla życia człowieka w połączeniu dają coś, bez czego nie można sobie teraz wyobrazić życia. Z miłością jest tak samo. Dwoje ludzi, gdy się połączą tworzą nową szczęśliwą rodzinę. A teraz wstańmy i bądźmy świadkami zawarcia sakramentu małżeństwa przez  Renatę i Łukasza.

           Wypowiedziana przysięga została już na zawsze w ich pamięci. Wszyscy zebrani pojechali do domu weselnego. Zabawa trwała w najlepsze. Kilkanaście minut po godzinie dziesiątej wieczorem, na środku Sali zostały ustawione cztery krzesła. Pani młoda podeszła do orkiestry i wzięła mikrofon.

       - A teraz prosimy wszystkich gości, by ustawili się w kółku. Rodziców zapraszamy do środka. Usiądźcie, bo my z Łukaszem bardzo chcielibyśmy wam coś powiedzieć – spojrzała z uśmiechem na Wiśniewskiego niosącego dwa wielkie bukiety czerwonych i herbacianych róż. Głos zaczynał jej drżeć, bo to, co teraz miała powiedzieć miało być pierwszym takim wyznaniem od zawsze. – Kochani rodzice. Bardzo dziękujemy wam za wszystko. Za akceptację naszego związku, za chętną pomoc, którą deklarowaliście, gdy Łukasz wyjeżdżał, za to, że jesteście. Wiem, że nie zawsze było różowo zarówno w mojej jak i Łukasza rodzinie, a jednak się udało. Dzięki wam tutaj jesteśmy. I teraz dla was ta piosenka.

Na zawsze będziecie razem, tak

To przecież los połączył Was,

Byście przez życie szli razem, tak

             Rozbrzmiały pierwsze tony piosenki Cliver. To tyle dni, to tyle lat.  Przed jej oczami stanęły wspomnienia z rodzinnego domu, w którym nie mieszkała już przecież od czterech lat.

              Kłótnie były rzeczą normalną. Czasem zastanawiała się, jakim cudem jej rodzice się pobrali, skoro kłócili się od wielu lat o wszystko. Czy to uczucie wygasło? Czy było tylko przywiązanie? Czy może tylko ze względu na nią nie wzięli rozwodu? Często wracała do domu po szkole i zastawała awanturę. Ojciec nie szczędził słów, a matka łez. W takich chwilach obie szły do swoich pokoi i długo z nich nie wychodziły. Renata pewnego dnia, gdy szukała jakichś starych pocztówek, które mogłaby pociąć i zrobić z nich obraz na zajęcia artystyczne, znalazła kartkę. Prostą, zwykłą kartkę imieninową. Nie zastanawiając się, otworzyła ją. W środku były życzenia, cóż innego mogłoby tam być? Ale nie byle jakie.

Każdego roku o tej samej porze

Każdy życzy Ci co tylko może.

Więc ja skorzystam z tej sposobności

Życzę Ci szczęścia i pomyślności

To o czym marzysz, by się spełniło,

A to, co kochasz, by Twoje było

Życzy Ci Alu, Romek

         Wtedy się rozpłakała. Dlaczego? Bo w tych czterech słowach wyczuła wielką miłość ojca do matki. Gdzie ona się podziała? Czy była aż tak głęboko ukryta?

                Tańczyła z tatą, nie wiedząc, co ma zrobić. To było bardzo głębokie przeżycie. Widziała szczęście na twarzy mamy. To uczucie, które tak dawno nie gościło w jej życiu. Mimo wszystkich kłótni, wielu sprzeczek i nieporozumień, kochała swoich rodziców i nie wyobrażała sobie, że może ich kiedyś zabraknąć.

Za wami dni, pozostał czas

Przed wami jeszcze piękniejszy świat

Dziś chcemy Wam dziękować już,

Bo dzięki Wam my jesteśmy tu.

Tyle wspomnień, tyle przeżyć,

Tyle przecież pięknych dni

Choć za Wami tyle czasu,

To przed Wami więcej dni.

                  Nigdy nie powiedzieli jej do końca, jak się poznali. Wiedziała jedynie, że było to nad morzem, gdy mama pojechała do sanatorium, a tata przyjechał do siostry. Poznali się na plaży. Wyobrażała sobie często, jak jej rodzice siedzą na suchym piasku, tata obejmuje mamę. Wiatr rozwiewa jej włosy. Wspólnie podziwiają słońce tonące w Bałtyku. Patrzą na siebie z czułością i miłością. Chodzą za ręce, skradają sobie całusy.

                    Mama pracowała, a tata nie. Przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Często, gdy wracała zmęczona z pracy, nie mogli się dogadać. Ale i tak Renata wiedziała, gdzieś w głębi serca, że się kochają. Że nie mogliby bez siebie żyć. I że gdyby drugiego zabrakło, to pierwsze by się załamało.

                     Bądźcie zawsze uśmiechnięci

Choć czasami trudno tak

Dla mnie zawsze najpiękniejsi

Matko, ojcze, kocham Was

                       Piosenka się skończyła, ale oni nie przestali tańczyć. Renata z ojcem, Łukasz ze swoją mamą. A pan Wiśniewski z jej rodzicielką. W oczach Renaty stały łzy. Gdy skończyli tańczyć walca, podeszła do swoich rodziców, a Łukasz zrobił to samo.

    - Mamo, tato wiem, że czasem było trudno, często się kłóciliśmy, nie dogadywaliśmy. Nigdy wam tego nie powiedziałam, ale teraz najwyższy czas. Kocham was i dziękuję wam za wszystko. Gdyby nie wy, nie byłoby mnie tu dzisiaj – przytuliła ich.  Nie wiedziała, że Łukasz zrobił dokładnie to samo, ale to nie było ważne.

Zdrowia, szczęścia ponad wszystko

Całym sercem życzę dziś

Bo jesteście dla mnie wszystkim.

Kocham Was,

Dziękuję.

Takie trochę bez większej fabuły. Ale odkąd usłyszałam tę piosenkę miałam ochotę napisać coś takiego.

I taka rada: Powiedzcie swoim rodzicom, że ich kochacie, zanim ich zabraknie ;)