verset

Opowiem dziś historię, ale wierszowaną

Mam nadzieję, że zrozumiecie, co w niej opisano.

Główna bohaterka nastolatka z problemami

Należała do tych ludzi, którzy są zupełnie sami.

Jej rodzice zginęli, nie miała już nikogo

Kto mógłby jej pokazać, którą ma iść drogą.

Już sądziła, że jest na dnie, że nie ma wyboru,

Gdy przypadkowo wplątała się w część sporu

Swoich koleżanek z Domu Dziecka, które

Za siatkówkę mogły zabić, a za sobą stały murem.

Główny bohater był po prostu sobą

Nikim znanym, żadną ważną osobą.

Robił to co lubił, a nawet i kochał

To, do czego pasję w życiu zaszczepiła mu macocha.

Był siatkarzem w kędzierzyńskim klubie,

I atakiem trudnił się,

Mógł być sobą tylko przy Kubie,

Który zawsze wiedział, co jest.

Spotkał główną bohaterkę, kiedy zapłakana

Przez jakiegoś wysokiego brutala była szarpana.

Podbiegł do nich, jak w amoku

Uderzył go pięścią w twarz,

Ona nie jest zdolna zrobić kroku,

I zakrywa twarz.

On przytula ją spokojnie, szepcze czułe słowa

Ona słucha beznamiętnie, tej jego przemowy.

Przytuliła go, rozpłakała się

I wiedziała, że on o niej nic w ogóle nie wie

Ale jemu zaufała, uwierzyła w to

Że nie może być już gorzej, że przychodzi samo dobro

Od wydarzeń tych mija trzeci rok

On w nią zapatrzony, tak bardzo, że szok.

Pierścionek już jej kupił, oświadczać się chce,

Leczo tym, co jej się stało jeszcze nic nie wie.

Szła do sklepu, a na przejściu, na zielonym świetle,

Potrącił ją jakiś człowiek, wjechał w całym pędzie.

Prawie nie czuła bólu, odeszła szybko,

Zgasło jej życia ognisko.

Gdy dostał telefon, załamał się bardzo

Ale wiedział, że w niebie takimi jak ona nie gardzą.

Że spotka się z rodzicami, że będą w końcu razem,

A gdy on umrze, spotkają się u góry,

A ta ich miłość już nie będzie zakazem.

Na nagrobku mu napiszą:

Tutaj pochowany:

Bociek Grzegorz, co to w Dianie

Bardzo zakochany.

I gdy przyjdzie jego czas i zamknie swe powieki

Ona przyjdzie po niego i będą razem na wieki.

Takie nic.